رویا شامحمدی

طرح، رنگ و موضوع ناخودآگاه به سراغم می‌آیند. همه چیز آن چیزی است که در طول کشیدن یک تابلو انسان در محیط اطرافش تجربه و حس می‌کند. بعضی وقت‌ها حتی کارم را با یک رنگ آغاز می‌کنم و بعد به رنگ دیگری می‌رسم.

گاهى تصور می شود یک تکنیک ناب و غیر معمول لازم است تا کارى در خور دیدن خلق شود و یا از موضوعات معمول پرهیز کرد که بتوانى حرف جدیدى مطرح کنى! ولى وقتى به کارهاى ارائه شده از رویا شامحمدى می رسید که پر از تکه چسبانى (کلاژ) و استفاده از خوشنویسى مکرر چند صد ساله نستعلیق و شکسته نستعلیق مواجه می‌شوى می‌بینى، می‌توان به تکنیک و موضوع بها داد و ارزش تکنیک را نیز معنا بخشید. کارهاى این هنرمند مجموعه‌اى غنى از مبانى و هندسه بصرى است که چشم و ذهن مخاطب را تا اعماق خواسته‌هاى هنرمند همراهى می‌کند. استفاده از نگاره‌هاى انسانى و حیوانى از یک طرف و از طرفى خوشنویسى در زمینه آثار، ابزار خوبى براى پیام‌رسانى مورد بهره‌بردارى قرار گرفته. نگاره‌هاى حیوانى و گیاهى آشکار و یا با واسطه به مفهوم مى‌پردازد و خوشنویسى بعنوان یارى‌رسان نوستالژیک و عمق بخشیدن به آثار، رسالت خود را پیش مى‌برد.

خودش درباره‌ی هنرش می گوید:

«این برگ مال کدام درخت بود؟ این رنگ از آن کدام فصل؟ این فرشته از کجای آسمان نگاهم می کرد؟ این کلاغ برروی کدام شاخه نشسته بود؟
به خاطر نمی آورم، به‌خاطر نمی آورید.
چرا که همه برای من غزل گونه ای است رنگین. خاطرات تکه  تکه شده از قدم زدن در خیابانی دور، یا تکه پاره ای گمشده ازرویایی نزدیک،
و می دانم که بیهوده است در جستجوی آن آغاز ندیده بودن، که ما تنها می‌توانیم تماشاگر منظره آخرین اتفاق باشیم.
پس نمی‌خواهم به چیدمان آغازین برگردم. به اشکال و رنگهای منظره نخستین
اکنون آنها هستند نه آنگونه که بودند،
بلکه آنگونه که هستند.»

تهران زیر بال فرشتگان – ۱۳۹۷