سیامک زمردی مطلق ۳-۱۰۸۵

در بخشی از نقد ابراهیم سیسان مدیر سایت عکاسی در مطلب «آدمک‌های بی صورت» در مجله عکس درباره‌ی عکس های سیامک زمردی مطلق آمده است:

«حضور انسان یا درواقع همان بازیگر نمود یا جلوه خاصی در عکس های سیامک زمردی مطلق دارد. در اکثر عکس‌های این عکاس آدمها، صورتی پنهان شده دارند. پنهانی این صورت‌ها به بهانه‌ها و شکل‌های مختلفی اتفاق افتاده است. صورتهایی که با ماسک یا لباس یا دست ماسکه شده‌اند. صورتهایی که در تاریکی قرار گرفته‌اند و یا صورتهایی که به دلیل پشت به دوربین قرار گرفتن بازیگران، قابل مشاهده نیستند.  سیامک زمردی مطلق خود را عکاسی غریزی و حسی می‌داند؛ او هنرمندی خود آموخته است که از راه سعی و خطا و کسب تجربه به مهارت دست یافته است، اما در مورد ویژگی مورد اشاره، عکاس حتی اگر بر فرض کاملا غریزی و ناخودآگاهانه عکس ها را خلق کرده باشد، اما در موقعیت ویرایش و ارائه مجبور است آگاهانه به انتخاب، پالایش و ارائه اثر بپردازد. داوری اولیه برعکس های عکاس اغلب توسط خود او صورت می‌پذیرد و این اتفاقا مرحله ای است که هنرمند باید با بی‌رحمی هر چه تمامتر و یا به بیانی دیگر کاملا آگاهانه با عکس‌های خود مواجه شود. بنابراین می بینیم که این موقعیت مشترک تکرار شونده در عکس های گوناگون تصادفی نبوده، بلکه این امر حاصل نوعی اندیشه خاص و آگاهانه بوده است…عکاس با این نمایش ندادن یا پنهان کردن صورت یا سوژه به نوعی ایهام ورمز آلودگی و پیچیدگی را در کارهای خود افزایش داده، از نظر معنایی بر غنای کار خود افزوده و به نوعی بیان غیر مستقیم در کارهای خود دست یافته است. این ویژگی گاه موجب بروز تعلیق در کارهای او شده است. از سوی دیگر و خوشبختانه تفاوت و یگانگی موجود در عکس های سیامک زمردی مطلق، آن گونه که امروزه متداول است به هیچ وجه حاصل نوعی ادا یا به رخ کشیدن در کار هنرمند نیست. او به دور از نخوتی مدعیانه با نجابتی فروتنانه نگاه خاص خود را به اشتراک می گذارد.

ادامه‌ی مطلب را در بخش یک و بخش دوم مطلب «آدمک‌های بی صورت» بخوانید.

درباره‌ی سیامک زمردی مطلق بیشتر بدانید.