کامبیز خدابنده ۱۹-۱۱۸۱

“این نقاشی یکی از بهترین نقاشی هایم هست و اگر احساسی که من در استفاده از المانهای تصویری بکار بردم تبدیل به متنی قابل خوانش از طرف بیننده شود داستانی پر احساس در خود دارد .”

موسیقی این کار قسمتی از فیلم سابرینا میباشد که آدری هپبورن ترانه ای را زیر لب زمزمه میکند و داستان این نقاشی شروع میشود.

کامبیز خدابنده از شهرهایی که دیده و در آنها زیسته راضی نیست و شهرهای رویایی خود را می سازد. آنچه که دوست دارد ببیند را برجسته و رنگی و فراوان می کشد مثل پروانه ها و پارک ها و گل ها و  آنچه را که نمی پسندد به کل پاک می کند مثل هواپیماهای زشت پر سر و صدا و آلودگی و تصادف و خشم و سیمان. اگر هم ترافیکی هست ترافیک آدمهای شیک و شاد است که دارند می رقصند و سرخوشانه قدم میزنند. خوب آرمان شهرهای خودش هستند و آدم می تواند هر کار دوست دارد با شهر خودش بکند.

سالها پیش برای نگه داشتن تجربیات خاص احساسی ام  شروع کردم به نوشتن و نوشتن احساساتم نسبت به دنیا، هستی، نسبت به انسانها، واما بعد از گذشت زمان وقتی نوشته هایم را می خواندم نظرم عوض شده بود و یا آن احساسات دیگر در من وجود نداشت و اغلب به نظرم خام می آمدند.

کم کم نوشتن را متوقف کردم و دیگر هیچ چیزی ننوشتم اما چیزی باید جای نوشتن را می گرفت، عمیق تر… همیشه عاشق رنگ ها بوده ام، پالت رنگها را دوست داشتم. کم کم زبان استفاده از آنها را آموختم و بعد از آن به نقاشی علاقه مند شدم و شروع کردم به نقاشی.

بعد از مدتی در میان رنگ ها و احساسات خام، نقش دنیای شخصی خودم را یافتم، از میان تصویرهای خلق شده گوناگون شهر نظر من را به خود جلب کرد و آنوقت بود که رنگ های دلخواه خودم را در شهر هایم نشاندم و نام مجموعه کارهایم را “اتوپیا” و یا آرمانشهر خود نهادم.

در شهرهای من که خیالی اما نشات گرفته از واقعیت اند ، نشانه های احساسات من مثل نوشته های قبلی ام وجود دارند. ماشین های قدیمی و انسانهایی با لباس های رنگین ، پروانه ها و ساختمانها…

کشیدن بعضی چیزها را در شهرهایم لازم نمی دانم، من از هواپیما لذتی نمی برم

انسانها در آسمانهای شهرهای من به صورت فرشتگان در میایند ماشین ها را خیلی دوست دارم، من رانندگی بلد نیستم اما خوب می دانم ماشین های نقاشی ام را چگونه به مقصد هدایت کنم . برای شروع کارهایم رنگها را کنار هم می چینم ، اینان سازندگان آبستره زمینه ساز نقاشی من هستند و بعد از آن به سراغ طرح ها می روم و رنگ ها خود به من نشان میدهند که چه می خواهند باشند، انسان، ماشین، ساختمان… حرف های ناگفته شهرهای من را سایه ها عهده دار می شوند و سایه های عاشق و سایه های گریزان : سایه های کشیده و نور، و یا به کوتاهی یک قدم

دوست ندارم رنگ هایم خاموش باشند ، روشن می شوند و شهر من ساخته می شود، و اینگونه است که من در این شهر سفر می کنم و به دیدار دوستانم می روم. کسانی که دیدنشان خشنودم می سازد و یا دوستشان دارم ، یا دوستشان داشتم و حالا دیگر نیستند.

به دیدار خاطرات گذشته می روم و یا آینده و به امید روزهای زیباتر و وقتی به این نقطه رسیدم. کار من تمام شده است و آن روز را جشن میگیرم.

درباره کامبیز خدابنده بیشتر بخوانید.