جواد بیاد ۴-۱۱۹۳

از مجموعه پشت فرداها شهریست

درباره جواد بیاد بیشتر بخوانید

در این مجموعه موضوعات متفاوتی را به عنوان نماد و نهاد، شالوده این آثار قرارداده ام. سرفصل های آثار در وفاق با ابعاد اجتماعی می باشند. بیشترین موضوع و سوژه را به « امید » و نگاهی مجدد به زمان اختصاص داده ام، اینکه در آفاق امروز چیزی که بیشتر از همه خودنمایی می کند، مخابره ناراحت کننده درباره زندگی آدم،مغلق و مشکلات محیط زیست و آشفته ی جهان است، اما وقتی درباره همه اینها، انواع جرم و جنایت در دنیا، جنگ در کشورهای مختلف و انواع مشکلات اقتصادی و اجتماعی می شنویم، تنها چیزی که در حفظ روحیه هر کدام از ما اثرگذاری ویژه دارد و باعث می شود همه ما برای زنده ماندن و زندگی اهتمام و تقلا کنیم. واژه کوچک اما صبیح و زیبای « امید » است. امید مولد احساسات و مبنای ملاحت زندگی است. امید تلالویی است در ذهن انسانی امیدار و البته زمانی این نور فراگیر می شود که به زرق و برق جلوه های سطحی و زودگذر دنیوی متمرکز نشویم و به گذر زمان و آینده و پایانه ها اندیشه کنیم تا به درک صواب برسیم. درواقع امید حس عمیق تر و قوی تر از خوشحالی یا خوش بینی است و تمام حس های خوب بدون امید بی معنا می شوند. و همانطور که گفته شد امید را با خواب و خیال واهی اشتباه نگیریم. امید برخلاف خوش خیالی شما را وادار می کند، بلند شوید.ساده ترین راه برای بوجود آمدن یک دنیای امیدوار این است امید را در دیگران زنده نگه داریم .پیامبرگرامی میفرمایید: آرزو، در حقیقت، رحمتی از جانب خداوند برای امت من است،اگر آرزو نبود هیچ مادری فرزندی را شیر نمی داد و هیچ باغبانی، نهال نمی کاشت، این همان امید است. امید مهمترین انگیزه در زندگی انسان است. اگر انسانی از مرگ خویش آگاه بود به کاری دست نمی زد قرآن امید را عامل مهم درحرکت و زندگی بشر بر می شمرد. به عنوان نمونه که امید به استجابت از سوی خداوند علت و انگیزه برای دعا و طلب از او می شود.(بقره۱۸۶) و… انسان امیدوار حداقل ها وحداکثر ها را باید بشناسد و باید به پذیرش و عدم پذیرش آگاه باشد و در زمان صرفه جویی کند. وی در ادامه فرمود: در این آثار چالش هایی وجود دارد برای روشن تر شدن اینکه در آثار از بناها و ساختمانهایی که در آن کرانه ها هست که دلالت بر امیدواری است. همان آرزوهای حقیقی که گاهی جلوی این حقیقت پرده ای نیست بلکه پرده گاهی خود ما و آن چیدمان هایی،که نهایت تفکری است که خالی از منطق و اصول حقیقت ناب است.گاهی انعکاس و زرق و برق و ملعبه و بازیچه های دنیوی حاصل اش غیبت امید و حقیقت می شود. و از اصل به فرع میرسیم،و حتی مضحکه می شود،و عوارض نا امیدی بی توجهی به گذر زمان و گذر زمان هم ( و رسیدن به پایان زمان هر انسان ) باعث ناامیدی می شود .در این دنیا مهمترین راز لذت بردن و افزایش خوشی، پذیرش محدودیت هاست و عدم پذیرش محدودیت های معقول نتیجه ای جز کاهش لذت و خوشی ندارد. ایجاد محدودیت معقول برای نگاه و خودنمایی، برای خوردن و آشامیدن برای گفتن و شنیدن برای عشق ورزیدن و… موجب نشاط و لذت جسم انسان می شود…